NOCNY RECEPCJONISTA

NOCNY RECEPCJONISTA (The Night Manager), Reż. Susanne Bier, Scen. David Farr na podstawie prozy Johna Le Carré. Wyk. Tom Hiddleston, Hugh Laurie, Elizabeth Debicki, Olivia Colman, Wlk. Brytania / USA, 2016, BBC One / AMC

W ogóle się nie dziwię, że biznes filmowy kocha ekranizować prozę Johna Le Carré. *** Tworzy rzeczy, które aż wołają o to, by je adaptować!

NOCNY RECEPCJONISTA (osiem nominacji do tegorocznych nagród Emmy) to mini – serial, który zrealizowano posiłkując się powieścią wydaną w 1993 roku – z godną najwyższego podziwu maestrią. A fakt, że w obsadzie, w czołowych rolach, znaleźli się tacy mistrzowie aktorskiego fachu, jak Tom Hiddleston, Hugh Laurie oraz Olivia Colman – czyni tę produkcję – rzeczą, od której nie można się oderwać!

Nocny Recepcjonista – po raz kolejny porusza wątki, które Le Carré nieustannie bierze na warsztat w kolejnych odsłonach. A są nimi kulisy brudnych interesów politycznych, ekonomicznych i gospodarczych świata zachodniego.

Wciąż drąży, zadaje pytania i dźga nasze sumienie.

Po pierwsze – chwała decydentom, że powierzyli rolę reżysera tego 6cio-odcinkowego serialu jednej osobie – w dodatku kobiecie – Susanne Bier. Nominowana w tym roku do nagrody Emmy – Dunka fantastycznie przełożyła na język kina prozę Le Carré. I mam tu na myśli zdjęcia oraz scenografię. Świat, o którym od lat rozprawia pisarz – to w świadomości zbiorowej – mroki nocy, ciemne zaułki, wąskie korytarze strzeżonych budynków, zadymione papierosami ukryte pokoiki, speluny… W Nocnym Recepcjoniście nie ma niczego takiego. Praktycznie, z wyjątkiem kilku scen – cała ohyda pozakulisowych rozgrywek tego świata – odbywa się w słonecznej poświacie, za dnia. I to w luksusowym enturażu! Jakby chciano wywrzeszczeć nam w twarz tę prawdę. Ludzie! Przejrzyjcie na oczy! Przestańcie myśleć stereotypami…

Scenarzysta Nocnego Recepcjonisty dodał prozie pisarza sprzed ponad dwóch dekad nieco dzisiejszego sznytu, odwołując się do wydarzeń “Arabskiej Wiosny” z roku 2011.

Głównego bohatera Jonathan‘a Pine’a (absolutnie BOSKI Tom Hiddleston!) poznajemy, kiedy pracuje w jednym z luksusowych hoteli w Kairze. Jest tam menadżerem. To młody, przystojny, czarujący mężczyzna, którego praca – no cóż, jak to bywa w takich miejscach – polega na tym, by ci, którzy rządzą tym światem do nadzorowanego przez niego przybytku wracali szybko i chętnie. Dyktują warunki, żądają różnych rzeczy, robią różne rzeczy, czasem bardzo nieprzyjemne … Rola kogoś takiego jak Pine polega głównie na tym, że jest usłużny, pięknie się uśmiecha. I bardzo często powtarza jedno zdanie: “Yes, Sir!”.

Pine to były żołnierz. Jakiś czas temu wrócił z Iraku. Było, minęło. Wydaje się, że jego obecne życie zawodowe go całkowicie satysfakcjonuje. Do czasu, kiedy nie wda się w krótki romans z kobietą, która powierzy mu pewne bardzo, ale to bardzo ważne dokumenty. I nie okaże się, że za ich sprawą Jonathan wyląduje w sytuacji kogoś, kto poznał tajemnice wagi państwowej. Zostaje “świadkiem mimo woli” sprawy grubego kalibru. Międzynarodowego handlu bronią. Przekazywaną na Bliski Wschód. Za tym wszystkim stoi niejaki Richard “Dick” Roper (rewelacyjna rola Hugh Laurie!), w oczach opinii społecznej – uroczy facio! Filantrop i darczyńca, który niesie pomoc humanitarną.

I choć wiele można o nim powiedzieć złego, to z pewnością trudno się nie zorientować, że jest kuty na cztery nogi, w ch** inteligentny, z mózgiem ostrym jak brzytwa i umiejący się otaczać właściwymi ludźmi. Jest jednak ktoś, kto go szczerze nienawidzi. To niejaka Angela Burr (jak zwykle niezawodna Olivia Colman). Była pracownica brytyjskiego wywiadu, obecnie zatrudniona w policji, w wydziale spraw specjalnych. Namierzywszy Jonathana i posiadane przez niego dokumenty, które mają jej pomóc rozpracować Ropera – robi wszystko, by go zwerbować do współpracy. I jej plan się powodzi.

Nocny Recepcjonista od tego momentu zmienia się w opowieść z cyklu “klasyka rocka wg. Johna Le Carré”. Jonathan Pine uzyskuje nową tożsamość, a jego zadaniem jest infiltracja najbliższego otoczenia Ropera, wkupienie się w jego łaski, wzbudzenie zaufania i zdobycie niezbitych dowodów jego przestępczej działalności.

To nie będzie “bułka z masłem”, o nie! Zwłaszcza, że kiedy Jonathanowi uda się dostać do najbliższego kręgu milionera – będzie się musiał borykać z uczuciem do jego dziewczyny (bardzo dobra Elisabeth Debicki), a przede wszystkim z zapiekłą podejrzliwością i niechęcią jego “prawej ręki” – niejakiego Corcorana (John Hollander). Przy tym wszystkim, będąc cały czas języczkiem u wagi służb specjalnych Wielkiej Brytanii.

Podczas oglądania Nocnego Recepcjonisty – nieustająco towarzyszyło mi to słodkie uczucie, oblepiające każdego wielbiciela doskonałych produkcji TV, które zawiera się w zdaniu: “och, ku*** jak to dobrze, że nikt nie wpadł na pomysł, by to wszystko upchnąć w dwie filmowe godzinki!” 😉

Bo dzięki temu, że to serial – dostajemy perełkę realizacyjną, najwyższych lotów, pięknie rozbudowaną i dopieszczoną w najdrobniejszym detalu!

Muszę też dodać, że Nocny Recepcjonista miał dla mnie także tę zaletę, że jeśli idzie o obsadę – dawno nie widziałam tak doskonale skompletowanej! Pojedynek aktorski pomiędzy Tomem Hiddlestonem a Hugh Laurie – to już jest coś, co samo w sobie, zasługuje na pokłony do samej ziemi.

Nocnego Recepcjonistę – moim zdaniem – wyróżnia na plus pośród różnych adaptacji prozy Le Carré także fakt, że wyjątkowo dobrze wydobywa z jego prozy coś, co nieustająco nam umyka. Najciemniej jest pod latarnią! Największe zło czai się wcale nie najczęściej w ciemnych zaułkach, nędzy i brudzie. Lubi być tam, gdzie się go najmniej spodziewamy. Jakże często bywa ubrane w drogie marki, prowadzi z pozoru przykładne, zaklejone cud – frazesami, godne pozazdroszczenia życie. Skorumpowane, cyniczne i „chore” umysły i serca nie są przypisane ani do rasy, ani wieku. Ani nie należą do jednej, konkretnej grupy społecznej.

I mówi wprost – jesli na tym świecie istnieje jeszcze jakieś dobro, to za sprawą tych, którzy nie chcą lub nie potrafią przymykać oczu na to co się dzieje. Podejmują często heroiczną decyzję, by nie być “nocnymi recepcjonistami” tego świata.

*** do tej pory zekranizowano: “Bardzo poszukiwany człowiek”, “Wierny ogrodnik”, “Szpieg”, “Krawiec z Panamy”.

Share this...

Facebook

Twitter

Linkedin

email