PODWÓJNA GRA

PODWÓJNA GRA (False Flag) Pomysłodawcy: Amit Cohen & Maria Feldman, Wyk. Ishai Golan, Magi Azarzar, Angel Bonanni, Ania Bukstein, Orna Salinger, Mickey Leon, Izrael, 2015. Fox Polska

Tak dobre seriale szpiegowskie, jak PODWÓJNA GRA trafiają się w TV rzadko, a nawet bardzo rzadko. W tym przypadku – to bowiem – wypadkowa zarówno wyśmienitego scenariusza wraz z poziomem jego wiarygodności, jak i fantastycznie sprawnie poprowadzonej intrygi. I last but not least – doborowej obsady, którą tworzy zespół aktorski grający równo i zdecydowanie więcej niż dobrze.

Wszyscy mamy swoje wyobrażenia na temat Mossadu, legendarnej formacji wywiadowczej, uchodzącej za jedną z najlepszych na świecie. Kino amerykańskie, brytyjskie lub niemieckie wplata czasami działania izraelskich agentów do swoich fabuł, ale raczej pobocznie…

Podwójna Gra ma pewną, specjalną – wyjątkową zaletę. Jest po trosze także serialem obyczajowym. Bo za swoich bohaterów ma – jak by się wydawało – zupełnie zwyczajnych pięcioro obywateli Izraela, z których każdy prowadzi inne życie. I w którym nikogo z pozostałymi nic zdaje się nie łączyć…I to jakie ono jest i o czym jest – jest tak samo dla fabuły Podwójnej Gry istotne – jak i intryga polityczna w nie wpleciona.

Oglądanie tego serialu – to zaręczam wam – czysta przyjemność. Jedna z największych, jakie mnie spotkały tego lata!

Zacznę od kwestii dla mnie, osobiście – kluczowej, czyli obsesyjnego uwielbienia dla pracy scenopisarskiej! Nic nie jest mnie w stanie zjednać do danej produkcji TV bardziej od błyskotliwej, inteligentnej, przemyślanej, precyzyjnej, wiarygodnej psychologicznie, poruszającej prawdy o ludziach – ujętej w akcje i dialogi.

A izraelscy scenarzyści lub ci o żydowskich korzeniach – te umiejętność posiedli w stopniu niezrównanym. Przykłady można by mnożyć: “The Sopranos”, “Damages”, “In treatment”, “The affair”, “Bloodline”…

I co jest znamienne – na tzw. formatach izraelskich seriali, na które kinematografia tego kraju nie posiada takich budżetów, jak Hollywood – notorycznie robione są największe blockbustery amerykańskich stacji TV. “Homeland” – wielokrotnie nagradzany Złotym Globem oraz Emmy – to najbardziej spektakularny przykład. Jego pierwowzór to rzecz jasna – dużo skromniejsza produkcja izraelska pt. “Prisoners of war”. I to właśnie ta sama firma produkcyjna, która stoi za jego oszałamiającym sukcesem – odpowiada za Podwójną Grę.

Jest takie żydowskie porzekadło, które mówi: “cudzymi zębami nie można gryźć”. Dlaczego je przywołuję? Zaraz wyjaśnię.

Za kanwę dla powstania serialu Podwójna Gra posłużyła prawdziwa historia, z roku 2010. W hotelu w Emiratach Arabskich został zabity jeden z liderów Hamasu. Odpowiedzialnością za jego śmierć obarczony został Mossad, który – jak spekulowano – miał wykorzystywać w tej operacji taktykę, znaną jako “False flag”. W skrócie sprowadza się ona do tego, by działania polityczne i militarne danego kraju przeprowadzać “z użyciem” agentów wywiadu lub pracowników służb bezpieczeństwa, podszywających się pod obywateli innych krajów. Kiedy zamachowcy są obywatelami różnej narodowości, łatwiej jest zafałszować prawdziwy cel operacji i uniknąć groźnych konsekwencji natury strategicznej i państwowej.

I angielski tytuł tej produkcji jest dla niej niezwykle wymowny i ważny. Bo metaforyczny!

Podwójna Gra wykorzystuje tę symbolikę, acz umownie. A skupia się na czymś zupełnie innym. Stawia widzów w sytuacji tych, którzy od początku zadają sobie pytanie o to – kim naprawdę są kolejni bohaterowie, których poznajemy i jaki jest ich udział w sprawie wagi międzynarodowej?

  *   *   *

Pewnego poranka, w którym każdy z bohaterów Podwójnej gry robi zupełnie co innego, wszystkie media w Izraelu – jako główną – podają tę samą informację. Rosja oskarża Izrael, a konkretnie Mossad o uprowadzenie irańskiego ministra obrony z hotelu w Moskwie, w którym tenże przebywał na nieoficjalnym spotkaniu.

Co więcej, w TV – pokazywane są paszporty i tożsamości tychże, rzekomo ściśle współpracujących ze sobą porywaczy. Jest ich pięcioro. Trzy kobiety i dwóch mężczyzn. Wszyscy mają podwójne obywatelstwo. Izraelskie i jakieś inne…

Ben Rapheal (Ishai Golan) to biochemik, pracownik jednej z dużych międzynarodowych firm farmaceutyczno – technologicznych. Sprawia wrażenie równego gościa, przykładnego męża i ojca, mieszkającego z rodziną w miłym domku na przedmieściach.

Natalie Elfassia (Magi Azarzar) to młoda, energiczna i ambitna kobieta, przedstawicielka klasy średniej, z zawodu księgowa, która właśnie tego dnia odbywa ostatnie przygotowania do ślubu ze swoim wieloletnim partnerem. Ona z kolei zdaje się być najbardziej na świecie zainteresowana jedynie dwiema kwestiami: czy w sukni ślubnej wygląda tak szałowo, jak planowała i czy jej fryzjerka uczesze ją według jej precyzyjnych wskazówek.

Asia Brinditch (Ania Bukstein) to ślicznotka co się zowie. Wydaje się być zainteresowana wyłącznie własną aparycją, modnymi i markowymi strojami oraz tym, jakie robi wrażenie na płci przeciwnej. Ona z kolei wydaje się być jedynie niezbyt rozgarniętą trzpiotką, której nagłe i potężne zainteresowanie mediów schlebia w myśl zasady: “nie ważne co mówią, byleby mówili”.

Emma Lipman (Orna Salinger) to niepozorna z wyglądu, młoda kobieta o osobowości łagodnej, nieśmiałej i lękliwej szarej myszki, lubiąca sztukę i literaturę. Która żyje z tego, że udziela prywatnych lekcji brytyjskiego angielskiego dzieciom z najbardziej zamożnych rodzin izraelskich.

 

 

 

 

 

 

A Sean Tilson (Angel Bonnani) – to super przystojniak, z „rzeźbą” jak u Adonisa. Nie wiadomo z czego żyje i kim jest. Ale wydaje się być radosnym rasta – hipisem. Ostatni raz, kiedy go widziano, a czym z entuzjazmem podzielił się ze światem w mediach społecznościowych, to dzień, kiedy na plaży w Indiach, w otoczeniu wpatrzonych w niego z podziwem i nazwijmy to eufemistycznie nieskrywaną sympatią – dziewcząt – smalił blanty, grał na gitarze i potrząsał bujną czupryną w takt wyśpiewywanej przez siebie ballady.

*   *   *

Czy to coś Wam przypomina?

Bo mnie przypomina „klasykę rocka”… Agatha Christie się kłania 🙂

I dla mnie osobiście – fakt, że Podwójna Gra tak dobrze żongluje kilkoma gatunkami naraz, budzi we mnie podziw. Polityka. Sensacja. Obyczajówka. Ale to jest tutaj wszystko naraz cudownie „obcykane”. Mniam!

*   *   *

Publiczne oskarżenia Mossadu przez Rosję, obciążające odpowiedzialnością za zaginięcie Ministra Obrony Iranu – Izrael – zmuszają najwyższe władze tego kraju do działań. Trzeba jakoś odpowiedzieć na nie to raz, a dwa zająć się sprawą i ją zbadać.

Mossad twierdzi, że nic nie wie. To nie ich robota. A oskarżenia Rosji – to pomówienia.

Premier Izraela jest wściekły i żąda wyjaśnień

Rosjanie jeszcze bardziej i naciskają

Robi się nieprzyjemnie…

Na wewnętrznym posiedzeniu przedstawicieli rządu Izraela oraz jego służb specjalnych wyznaczony na dowodzącego śledztwem w tej sprawie zostaje niejaki Eitan Kopel  (Mickey Cohen) – były agent Mossadu, przeniesiony ”karnie” za łamanie reguł postępowania do wewnętrznych służb specjalnych Izraela, zwanych Szin Bet. Ta jednostka to odpowiednik anglojęzycznego “Secret service”.

I Eitan – jego działania, zespół z którym pracuje, sposób, w jaki to robi – to kolejny frapujący wątek Podwójnej Gry: serialu – puzzla. Określenia tego używam z zamysłem, co mam nadzieję – czytacie – jako wielki komplement pod jego adresem!

Serial ten, który ma tylko osiem niespełna godzinnych odcinków – wciągnął mnie bez reszty, dostarczając rozkosznej przyjemności z jego oglądania. Z zapartym tchem, pełna oczekiwania na rozwój wypadków, śledziłam rozwój wydarzeń, zawiązanych wokół pięciu osób, które wydawało się – nie miały ze sobą nic wspólnego, aż do poranka, w których media połączyły ich w grupę współpracujących ze sobą porywaczy bardzo ważnej politycznie osoby…

A najważniejsze w Podwójnej Grze jest to, że choć nitki z kłębka stanowiącego zagadkę – scenarzyści wyciągają dla nas precyzyjnie i z rozwagą – nie zgubiono ani na moment z oczu kwestii najistotniejszej: by widz ani na chwilę nie odczuwał spadku napięcia, ani by tempo akcji nie malało!

Podwójna Gra to dla mnie taki typ serialu, które oglądać – ubóstwiam. Nic nie jest oczywiste. Fakty i konteksty dotyczące konkretnych osób się zmieniają. A jego bohaterowie – są kwintesencją tego, co jest zawsze najistotniejsze w moim myśleniu o narracji na temat naszego gatunku. Wszyscy sądzimy po pozorach. Wszyscy mamy swoje słabości. Nikt nie jest całkowicie bez winy. A przede wszystkim – każdy, ale to każdy z nas – ma jakiś czuły punkt i nosi w sobie jakąś tajemnicę. I choć może być to rzecz bardzo banalna lub wedle naszej opinii – zupełnie dla innych nieużyteczna – nie to jest ważne. Ważne jest to, że w świecie, o którym Podwójna Gra opowiada – liczy się tylko to, jak ją znaleźć, użyć i powiązać. A finalnie – jak doprowadzić do rozwiązania – jak na zawodach z matematyki – skomplikowanego równania z wieloma niewiadomymi. A do tego trzeba ponadprzeciętnie uzdolnionych fachowców. Dlatego też – powiadam Wam jeszcze raz. Bierzcie to i oglądajcie. A będzie wam dane! 🙂